Jona Lendering schrijft in een recensie over Stolen Focus: Why You Can’t Pay Attention van Johann Hari:
Het cruciale probleem is dat we teveel informatie op ons krijgen afgevuurd – niet alleen online maar overal. Denk eens aan drukke straten waar ook nog reclameborden hangen. Feitelijk kampen we met een mentale denial of service attack en daardoor is concentratie moeilijk. We moeten voortdurend switchen en dat kost tijd en energie.
Het informatiebombardement van onze tijd is vaak in mijn gedachten. Enerzijds ontsluit het internet alle informatie, anderzijds is het gemakkelijk om te verdrinken in alle impulsen. Het boek van Hari uit 2022 is ook niet bepaald de eerste om hier kritische vragen over te stellen; zie bijvoorbeeld Is Google Making Us Stupid? uit 2008
Hierbij markeer ik een moment in oktober 2011 als het laatste moment voor de vloedgolf. Toen was ik op Lipari, waar ik de boot terug naar Sicilië gemist had. Dat was geen ramp, mijn aansluitende reis kon prima een paar uur vertraging verdragen. Er was wel een smartphone maar nog geen bundel die Europa dekte. Met een rugzak en de minipocket van Oorlog & Vrede zat ik bij de kade, twee uur lang. De zon begon voorzichtig te schijnen.
Wegens mooi weer – het is al weer voorbij – belandde ik op een net iets te Goois terras aan de Amstel tussen Weesp en Bussum.
Achter me zat een man wiens stem me aan K deed denken. K met z’n verhalen over de klantreis en verzameling parafernalia uit de Tweede Wereldoorlog, waarbij hij heel specifiek kon vertellen over de materiaalkeuzes van het Nederlands leger in 1939.
Deze versie van K: mooi bootje hebben die jongens. Een sloep van 20.000 minimaal dreef rond in het water. De jongens gaven gas en werden bijna onthoofd omdat hun zonnekap omhoog schoot door de snelheid.
Er werd iets besteld met havermelk. De serveerster deed poeslief tegen het enig kind. Het kind kreeg een smoothie.
Las ‘De Grootsheid van het Al’ van Raoul de Jong. Een verslag van een wandelreis van Rotterdam naar Marseille uit 2012. Een lekker springerig boek, genoeg zijpaden om in te duiken. En vooral een set argumenten voor traagheid, voor langzaam reizen en de details bekijken.
De wereld is veranderd, definitief ergens tussen 1965 en 1975. Alle oude wijsheid is niet meer doorgegeven en in plaats daarvan zijn snelwegen en contactloze betalingen terug gekomen.
Al dat gedoe over AI komt in veel gevallen neer op nog sneller werken en weer een stapje verder vast in de ijzeren kooi van het kapitalisme.
De Jong ontmoet veel mensen onderweg, stelt veel vragen, en allemaal zijn ze op zoek naar een alternatief voor de ijzeren kooi, en veelal leven ze er ook buiten.
De weg is eindeloos, de verhalen zijn onuitputtelijk, de Jong heeft er een paar en iets meer opgeschreven. Wat mij betreft mag hij nog wel zo’n boek maken.
Na trekkers en auto’s die met hun boerenzakdoek steun voor BBB-ideeen uitdragen (of wat het ook moge betekenen), nu de eerste activistische stadsfiets gezien.
Tussen de boeken uit de C-categorie kwam ik dit tegen. Het is ruim 20 jaar oud nu. Onderweg naar retrofuturisme. Nog 30 jaar bewaren achter in de boekenkast, en dan kan ik de claims van de auteurs verifieren. Die uitdaging ben ik niet aangegaan.
De Indiase restaurants in Utrecht zitten steeds meer bij elkaar geclusterd, was de conclusie. Het is nog niet zo als ik ooit in Istanbul zag, waar hele straten werden gevuld met dezelfde winkels.
Istanbul in 2005.
We gingen eten bij één van de drie indiase restaurants die tegenover TivoliVredenburg zitten. Aan de straatlantaarns maakte een vierde restaurant reclame voor z’n bestaan. Blijkbaar maak je concertgangers blij met curries en naan.
Vroeger had je in Utrecht de restaurant-recensieweblog Maarhoewashet maar die niche wordt helaas niet meer bediend. Dus dan moeten we het zelf maar doen. Anjappar is onderdeel van een keten die zich uitstrekt tussen Singapore en Toronto en nu ook in Nederland twee vestigingen heeft. Een gigantisch menu. Het ene voorgerecht is beter dan het andere, de hoofdmaaltijd bestaat uit een heerlijke hoeveelheid bakjes, sausjes, broodjes en pannenkoekjes. De samenwerking tussen de bediening is onbegrijpelijk maar er wordt wel snel geserveerd.
Minpunt is dat ons het natafelen wordt ontzegd. Een nagerecht past er niet meer bij, maar voor we koffie kunnen bestellen komt een ober ons vriendelijk doch duidelijk vertellen dat er nieuwe gasten staan te wachten.
Dat kost ze een eventuele fooi en we zwerven langs verschillende zaken om te kijken waar dat natafelen dan wel kan gebeuren in geschikte akoestische atmosfeer. Bij Danel treffen we dat. Uiteindelijk shazam ik de muziek die de dj draait, om de avond te eindigen met Beginning Again van Brian Auger’s Oblivion Express.
